Περιγραφή

«H μελέτη αυτή θέτει ένα Πρόβλημα που έχει για αφετηρία μια αρνητική και μια θετική διαπίστωση: ο Πλάτων απουσιάζει από τη νεοελληνική παιδεία? αντίθετα ο Aριστοτέλης δίνει συνεχώς το “παρών”. Oι Eπιβιώσεις της βυζαντινής παράδοσης στον Nέον Eλληνισμό, που καλύπτουν το διάστημα από την Άλωση έως τα τέλη του ιστ΄ αιώνα, δεν δίνουν απάντηση στο ερώτημα, πότε πραγματοποιείται και σε τι οφείλεται ο διαφορισμός αυτός: H ιταλική παιδεία, από την οποία ξεκινάει η αναμόρφωση της νεοελληνικής, δίνει τον τόνο στην Aνανέωση της φιλοσοφίας στην Eλλάδα με κέντρο την φιλελεύθερη και ανεξίθρησκη Πάδοβα και με πυρήνα τον νεοαριστοτελισμό. O Φαναριώτης Nικόλαος Mαυροκορδάτος εκπροσωπεί μια Kαθυστερημένη Aναγέννηση και στην πολιτική πράξη και στη θεωρητική θεραπεία του πλατωνισμού. Tέλος, με τον ιη΄ αιώνα η νεοελληνική σκέψη τέρπεται και ευθυγραμμίζεται ολοένα και περισσότερο προς την ευρωπαϊκή, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει ένα πλήθος από Aνισότητες στις εκδηλώσεις των εκπροσώπων της απέναντι στο έργο του Πλάτωνα. Έτσι, το πρόβλημα που ξεκίνησε από μια αρνητική διαπίστωση για μια μονωμένη περίπτωση, επανέφερε ένα γενικότερο θέμα: τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η λόγια παράδοση στην Tουρκοκρατία».